Cesare Pavese’nin "Ben hiçbir zaman dünyayı umursamadan hayatın tadını çıkarabilen rahat bir insan olamadım. O yürek yok bende." sözü, modern dünyanın kaygılı bireyleri için oldukça tanıdık geliyor. Hayatı umursamadan yaşamak, başkalarının dertlerine, dünyanın gidişatına sırt çevirmek… Bunlar bir lüks mü, yoksa bir tercihin sonucu mu? Türkiye’de yaşayan birçok insan için bu soru, her geçen gün daha da ağırlaşıyor.
Bugünün Türkiye’sinde bir birey düşünelim. Sabah gözlerini açtığında haberleri kontrol ediyor: Ekonomik kriz, tutuklamalar, savaş endişesi, işsizlik, sosyal adaletsizlik, doğa katliamları… Kendini tüm bunlardan soyutlayabilir mi? Hayatı sadece bireysel mutluluğu üzerinden yaşamak mümkün mü? Pavese gibi kaygıyı, sorumluluğu, vicdanı sırtında taşımamak bir seçenek mi, yoksa bir kopuş mu?
Elbette, bir yanda “boş ver” diyebilen, dünyaya kayıtsız kalmayı başarabilen insanlar da var. Eğlence mekânları dolup taşıyor, sosyal medyada mutlu anların fotoğrafları paylaşılıyor. Ancak bunların ne kadarı gerçek, ne kadarı kaçış? İnsan, yaşadığı toplumdan, o toplumun dertlerinden ne kadar kaçabilir? Bu kaçış, gerçekten huzur mu getirir, yoksa geçici bir uyuşma mı sağlar?
Türkiye’de yaşayan duyarlı bir insan için Pavese’nin sözü bir itiraf gibi gelir: “O yürek yok bende.” Yani, dünyaya gözlerini kapatıp keyfine bakacak kadar bencil ya da kayıtsız değilim. Çünkü insan olmak, biraz da başkalarının acısını hissetmek, hayatın tadını çıkarırken bile bir köşede vicdanını sessizce dinlemek demek değil mi?
Bugün Türkiye’de insan olmak, yalnızca bireysel hayatta ayakta kalmakla sınırlı değil; aynı zamanda başkasının hikâyesine kulak verebilmekle, haksızlığa karşı içten bir huzursuzluk hissedebilmekle mümkün. Belki de Pavese’nin taşıdığı o içsel ağırlık, günümüz Türkiye’sinde vicdan sahibi olmanın bedeli. Ve belki de en anlamlı yaşam, kaygıya rağmen umudu koruyabilenlerin, acıyı inkâr etmeden dayanışmayı seçenlerin yaşamı. Çünkü insan olmak, dünyaya rağmen değil, dünya ile birlikte bir anlam arayışıdır.