Sene 1924, yorgun bir kazanılmışlık, Cumhuriyetin ilk yılları, coşku ve heyecan doruklarda. Askeri başarıların yanı sıra siyasi adımlar yeni bir ülke kurmak için hızla atılıyor. Atatürk ilkeleri doğrultusunda çağdaş bir ülke yaratılıyor el birliği ile. Mustafa Kemal çağdaşlaşma yolunda demokratik bir Türkiye var etme çabasında. Mecliste farklı görüşlerin  dile getirilmesi, iktidarın denetlenmesi ve  ilk muhalif partisinin kurulması gerekliliğinden söz ediyor ve ilk muhalif parti kuruluyor. kısa sürede “dini siyasi çıkarlara alet etme” suçundan kapatılıyor parti.

Terakkiperver Cumhuriyet Halk Fırkası’nın kapatılmasıyla 5 yıl kadar muhalefetsiz kaldı meclis. 1929 ekonomik krizinin patlak vermesiyle hayat pahalılığı ve alım gücünün oldukça düşmesinden dolayı halkın iktidar partisi ile ilgili olumsuz düşüncelerine tercüman olması için yine Mustafa Kemal’in girişimleriyle yeni bir muhalefet partisi kuruldu.

 Ulu önder bu girişim ile hükumetin mecliste eleştirisiz ve denetimsiz olması durumuna son vermek niyetindeydi.

Bir devlet yöneticisi ve bir lider düşünün ki, kurucusu ve iktidarı olduğu ülkede, demokrasinin tüm gereklerini yerine getirmek için sonsuz çaba gösterip devletin devamlılığı prensibiyle olumsuz fikirlere, zıt görüşlere ses olmak için muhalif partiler kurduruyor.

Aradan geçen on yıllar ülkemizde çok sesli bir meclisi desteklemenin ve böyle bir devlet geleneğini sürdürmenin, korumanın önemini kavrayamamış olacak ki muhalefet yapmak için yola çıkan muhalif partiler şimdilerde iktidar ortağı olmak için neredeyse birbiriyle yarışıyor.

Büyük büyük laflarla, “asla” bir ittifak içerisinde olamayız diyerek milyonların gönlünü fethedip oylarını alanların, bir anda çark etmelerine anlam verilemiyor. Ve korkarım ki ülkemde demokrasi adına ilerledikçe geriye gidiliyor..