Eylüle hazan ayı dediler!
Dalından düşercesine,
güneşe küsmüşcesine
Sararıp düşen yaprak
toprakla kavuşarak...
Güz gülleriydi
güzel olan!
Yaklaşan kışa umutla,
Bakmalıydı güzelliğiyle,
beklercesine...
Sabrımıydı yoksa,
umutlarımıydı?
Hoyratça esen rüzgara,
sağnak yağmura, sovuğa,
direnmesimiydi?
Güz güllerini bize sevdiren...
Tablo gibi tüm renkleriyle
Gökkuşağı gibi çizercesine
Tüm renk armosiyle,
bulutlu gökyüzüne,
hüzünle kışa geçişle.
Baş kaldırırcasına,
Güzelliğini sergileyendi.
Yaşamaktı inatla
Güz gülleri tüm görkemiyle
mağrur, asil ve sevgiyle...
Hüzün kalsın sonbaharda
Deniz gözler sevdalı ilkbahara.
Kelebek gibi neşeli
Hayata sesizce, yenilenerek,
Uyanış, diriliş ve canlı...
Münire Toz Aktolga