Mersin'in sıcakkanlı insanları gibi, konuşmaları da bir o kadar içten ve kendine hast. Bu farklı şive, Torosların Yörük kültüründen süzülüp gelen zenginliğiyle sofralardaki sohbetlere neşe katıyor. Ancak dürüst olmak gerekirse bu dil Mersin’e ilk kez gidenlerin aklını karıştırabiliyor. "Haranı", "nire", "gerokarı" gibi kelimeler havada uçuşurken bazen Mersinlilerin ne dediğini anlamak imkânsız olabiliyor. İşte Mersin’e ilk kez gideceklerin mutlaka bilmesi gereken kelimeler…
MERSİNLİLER NASIL KONUŞUR?
Birçok kişi şiveyi sadece "geliyom, gidiyom" gibi ifadelerden ibaret sansa da bu yanıltıcı olabilir. Mersin ağzının asıl zenginliği, kendine has kelimelerde yatıyor. Gerçek bir Mersinli, gündelik konuşmasında bu kelimeleri doğal bir akışla kullanır. İşte o kelimelerden bazıları:
Hindi: Şimdi (“Hindi geliyorum, bekle.”)
Nire: Nereye (“Nireye gidiyorsun böyle?”)
Hoora: Orası (“Şunu hoora bırakıver.”)
Babıç: Ayakkabı (“Babıçlarını giy de çık.”)
Heye: Evet (“Heye, ben de öyle duydum.”)
Çiğin: Omuz (“Çiğnime dokundu geçti.”)
Bannak: Parmak (“Bannaklarım dondu soğuktan.”)
Haranı: Büyük kazan (“Haranıyı ocağa koydular.”)
Aba: Abla (“Aba, bir bakar mısın?”)
GÜNDELİK HAYATTA FARKLI KELİMELER DUYABİLİRSİNİZ
Gerçek Mersin şivesi, kendini en çok gündelik sohbetlerdeki kalıplarla belli ediyor. Bu ifadeler, sadece bir iletişim aracı olmaktan çıkıyor. Aynı zamanda bir yaşam biçiminin yansıması olarak görülüyor. Eğer karşınızdaki kişi bu cümleleri kuruyorsa, onun Mersinli bir Yörük olduğundan emin olabilirsiniz:
“Haydin gasavan kokutalım.”
Anlamı: Hadi biraz sohbet edip laflayalım.
“Endeeni bi yön yap.”
Anlamı: Yaptığın işi düzgün, olması gerektiği gibi yap.
MERSİN YOL TARİFİ VERİRKEN DE FARKLI!
Mersin ağzında yön ve hareket bildiren kelimeler de oldukça farklı. Bu ifadeler, coğrafyanın ve yaşam tarzının dile nasıl işlediğinin en güzel kanıtı:
Geraşşa: Yokuş aşağı (“Top geraşşa yuvarlandı.”)
Gerokarı: Gerisin geriye veya yokuş yukarı (“Gerokarı dönüp eve gitti.”)
Geriberi: Bu tarafa doğru (“Hele geriberi gel bakayım.”)
